موتور احتراق داخلی (ICE)

موتور احتراق داخلی (ICE) موتور حرارتی است که در آن احتراق سوخت با یک اکسید کننده (معمولاً هوا) در محفظه احتراق رخ می دهد که بخشی جدایی ناپذیر از مدار جریان سیال در حال کار است. در یک موتور احتراق داخلی ، انبساط گازهای دمای بالا و فشار زیاد تولید شده توسط احتراق به برخی از اجزای موتور نیروی مستقیم وارد می کند. این نیرو معمولاً به پیستون ها ، پره های توربین ، روتور یا نازل وارد می شود. این نیرو ، م componentلفه را از فاصله دور حرکت داده و انرژی شیمیایی را به انرژی مکانیکی مفید تبدیل می کند.

اولین موتور احتراق داخلی تجاری موفق توسط Étienne Lenoir در اطراف ایجاد شد و اولین موتور احتراق داخلی مدرن توسط Nikolaus Otto ایجاد شد (به موتور Otto مراجعه کنید).

اصطلاح موتور احتراق داخلی معمولاً به موتوری گفته می شود که در آن احتراق متناوب است ، مانند موتورهای پیستونی چهار زمانه و دو زمانه بیشتر آشنا ، همراه با انواع مختلفی مانند موتور پیستونی شش زمانه و موتور چرخشی وانکل دسته دوم موتورهای احتراق داخلی از احتراق مداوم استفاده می کنند: توربین های گازی ، موتورهای جت و اکثر موتورهای موشکی ، که هر یک از آنها موتورهای احتراق داخلی هستند با همان اصلی که قبلاً توضیح داده شد. سلاح های گرم همچنین نوعی موتور احتراق داخلی هستند.

در مقابل ، در موتورهای احتراق خارجی ، مانند موتورهای بخار یا استرلینگ ، انرژی به سیال در حال کار متشکل از محصولات احتراق متشکل ، مخلوط یا آلوده می شود. مایعات کار می تواند هوا ، آب گرم ، آب تحت فشار یا حتی سدیم مایع باشد که در دیگ بخار گرم می شود. ICE ها معمولاً از سوختهای متراکم انرژی مانند بنزین یا گازوئیل ، مایعات حاصل از سوختهای فسیلی تأمین می شوند. در حالی که بسیاری از برنامه های ثابت وجود دارد ، بیشتر ICE در برنامه های تلفن همراه استفاده می شود و منبع تغذیه غالب برای وسایل نقلیه مانند اتومبیل ، هواپیما و قایق است.

به طور معمول یک ICE با سوخت های فسیلی مانند گاز طبیعی یا فرآورده های نفتی مانند بنزین ، سوخت دیزل یا مازوت تغذیه می شود. استفاده روز افزون از سوخت های تجدید پذیر مانند بیودیزل برای موتورهای احتراق تراکمی و بیواتانول یا متانول برای موتورهای جرقه زنی وجود دارد. از هیدروژن گاهی استفاده می شود و می توان آن را از طریق سوخت های فسیلی و یا از انرژی های تجدید پذیر بدست آورد.